Raven River Academie 3-Boek Bundel (Nederlands)

Een geheime boodschap. Een wanhopig stadje. Vier gevaarlijke jongens.

Als je van je duistere romantiek houdt met geheimen, verraad en meedogenloze jongens die keihard vallen—dan is deze bundel gemaakt voor jouw plank.

De Raven River Academie-trilogie is compleet en beschikbaar in je favoriete formaat.

Bevat alle drie de boeken: The Angels, The Sinners en The End.

Zij wilden een pion. Zij bracht een oorlog.

Hoofdstuk Een

Zwerfafval rolde door het parkeerterrein. Ik stelde me een gebogen Aziatische man voor die het opveegde met een bezem waarvan de haren verbogen en rafelig waren. Hij hief zijn hoofd op om me stralend aan te kijken en te vragen of hij mijn Nerds en cream soda moest afrekenen of dat ik hem vandaag zou verrassen met een nieuwe zoete lekkernij.

Ik knipperde met mijn ogen en meneer Han was verdwenen.

Dat was alles. Een herinnering.

Ik had hem natuurlijk vaak genoeg in precies die houding gezien. Schoonmakend, vegend, opruimend en weer opruimend in de winkel die zijn immigrantenouders hadden gekocht met het laatste beetje kleingeld in hun zakken. Hij vertelde me altijd hun verhaal terwijl ik verkreukelde biljetten onder het tussenschot door schoof. Zijn ouders werkten van zonsopgang tot zonsondergang om een zaak op te bouwen die ze aan hem zouden doorgeven, en als het zover was, zou hij het aan zijn dochter doorgeven.

Mijn ogen volgden de engelenvleugels die op de dichtgetimmerde ramen waren gesprayd.

Die tijd is nooit gekomen.

Het licht sprong op groen en mijn oom reed weg, waardoor de straathoek en Hans gesloten kruidenierswinkel achterbleven. Ik keek ernaar door het raam tot het een stipje in de verte was, alleen maar om mezelf nog slechter te laten voelen.

'—geen rennen, geen luide muziek, geen telefoons aan tafel, en geen— Ember? Ember!'

Ik schrok op. 'Hè? O, sorry, tante Violet. Wat zei u?'

Ze wierp me een vernietigende blik toe in de achteruitkijkspiegel. 'We zullen ook je manieren moeten aanpakken, zie ik. Het is ontzettend onbeleefd om mensen te negeren wanneer ze tegen je praten.'

'Ik negeerde u niet. Ik... raakte gewoon even afgeleid,' zei ik. 'Vertel het nog eens.'

Violet snoof. Die opgetrokken neus was in haar gezicht gegrift sinds de rechter haar vertelde dat het ofwel hun huis was, ofwel pleegzorg en de straat. Ze had nooit kinderen gewild, niet gebaard, geadopteerd, opgevangen of in een mandje op haar stoep achtergelaten, maar ik had het gevoel dat ze nu wenste dat ze voor al het bovenstaande was gegaan en haar huis had gevuld met tientallen kinderen, zodat ze redelijkerwijs had kunnen zeggen dat er geen plek voor mij was.

Zoals het nu was, woonden ze in een villa aan de andere kant van de stad en weigeren om ons in huis te nemen zou geen goede indruk hebben gemaakt op de roddelende harpijen in de countryclub, en niets was belangrijker dan wat die van haar vonden.

'Zoals ik al zei,' vervolgde ze. 'Als je in ons huis gaat wonen, zul je je aan onze regels moeten houden. Er wordt niet gerend, geen luide muziek gedraaid, geen telefoons aan tafel gebruikt, en geen jongens in huis gebracht. We ontbijten, lunchen en dineren samen en ik verwacht dat je op tijd bent voor de maaltijden. Je hebt om negen uur avondklok en je moet me laten weten als je het huis verlaat en waar je naartoe gaat. Hoewel ik denk dat het beter is dat je binnenblijft tot je naar Raven River vertrekt. Begrepen?'

'Ja, tante Violet.'

Ze knikte stijfjes. 'Goed. Vertel je broer nu wat ik heb gezegd.'

Ik keek naar links. Eli las zijn boek, zijn ogen vlogen over de pagina en zijn kleine roze tong stak uit. Hij zat midden in het spannende deel en zou me niet bedanken als ik hem zou onderbreken.

Ik deed het toch. Ik tikte op zijn schouder en hij keek op, zijn wenkbrauwen fronsend.

'Ik hou van je,' gebaarde ik.

De kleine deugniet rolde met zijn ogen en ging weer verder met lezen.

Ik tikte hem opnieuw aan. 'Ik hou van je, idioot.'

Zijn lieve, ronde gezicht plooide zich in vermaak.

'Ik hou ook van jou,' gebaarde hij terug.

Ik liet hem teruggaan naar zijn boek, zonder me de moeite te nemen de regels door te geven. Mijn broer zou niet gaan rennen, luide muziek afspelen, met een telefoon praten of mensen meebrengen. Voor dat laatste had je vrienden en/of dates nodig. En geen van ons tweeën had die.

'Wat zei hij?' eiste Violet. 'Begrijpt hij de regels? Zorg ervoor dat hij het begrijpt.'

'Hij begrijpt het prima. Eli heeft geen problemen met begrijpen,' antwoordde ik, met het duidelijke gevoel dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ik haar zou moeten corrigeren omdat ze mijn broer behandelde alsof hij achterlijk was. 'Maar nu we het toch over Eli hebben, bent u al begonnen met de lijst die ik u gaf? De deurverlichting, telefoonsignalering, nieuwe rookmelders en koolmonoxidedetectors?'

Mijn oom sprak voor het eerst sinds we bij de rechtbank waren weggereden. 'We hebben niets daarvan nodig. Jij en Eli vertrekken over vier weken naar Raven River. De directrice heeft me verzekerd dat de school toegankelijk is voor doven.'

'Hoezo?' Ik stak mijn hoofd tussen hun stoelen. 'Heeft de school verlichte rookmelders in elke kamer? Zorgen ze voor een notulist of tolk? Weten zijn leraren dat ze zich niet van de klas moeten afwenden als ze spreken? En wat met—'

'Ik ben er zeker van dat ze alles hebben wat hij nodig heeft,' onderbrak oom Harrison me. 'Dit is Wesley High niet. Raven River is een topinstituut waar jullie allebei geluk hebben gehad dat jullie zijn toegelaten. We betalen een fortuin opdat jij en je broer daar naar school kunnen gaan, dus jullie zullen er allebei het beste van maken.'

Ik beet hard op mijn lip en hield mijn weerwoord in. Jullie betalen een fortuin om van ons af te komen. Doe niet alsof je ons een gunst bewijst door ons op een internaat te sturen waar we het hele jaar verblijven.

'Ik zou graag zelf met de directrice spreken,' zei ik in plaats daarvan. 'Om een beeld te krijgen van wat ze beschikbaar hebben voor Eli zodat hij voorbereid kan zijn.'

'Ze heeft nauwelijks tijd om elk klein detail met je door te nemen,' snoof Violet. 'Het is een drukke vrouw.'

Omdat het geen zin had om te discussiëren, ging ik achterover zitten en pakte mijn koptelefoon. Ongetwijfeld stond er een telefoonnummer van de school in de brochure die mijn oom ons had gegeven. Ik zou later bellen.

De pakkende, stampende beat van een K-popliedje vulde mijn oren terwijl ik probeerde de gedachten aan de afgelopen maand uit mijn hoofd te zetten.

Het lukte niet.

Het is vreemd hoe de hersenen werken. Hun kracht is ongeëvenaard in de hele menselijke geschiedenis. Hoe ze ons dingen kunnen laten geloven die niet waar zijn. Dingen laten zien die er niet zijn. Dingen laten voelen die niet echt zijn.

Ik voelde nog steeds de scherpe pijn van het stoten van mijn teen tegen de ladekast toen ik die ochtend mijn kamer verliet. Ik hoorde de echo van mijn roepen, mam roepend toen een lege keuken en een kale eettafel me begroetten. Ik zag de stoom opstijgen uit de mok terwijl ik mijn eigen koffie zette. Ik voelde het hout onder mijn voeten toen ik de trap opliep, de kamer van mijn ouders binnenging en de kast en lades leeg aantrof, en de opgedroogde was die in het tapijt kleefde van de kaars die omver was gestoten in hun haast om te vertrekken. Maar helderder dan al die herinneringen, zag ik het briefje dat op het kussen lag en me in twee korte zinnen vertelde dat mijn leven zoals ik het kende voorbij was.

Ja, de hersenen zijn een krachtig ding. Ze hebben me laten geloven dat die zelfzuchtige, liegende klootzakken van me hielden.

De vrolijke muziek bombardeerde mijn oren, het tegenovergestelde van mijn sombere mijmeringen. Beweging vanuit mijn ooghoek wekte me. Ik haalde mijn koptelefoon weg. Mijn tante zwaaide om mijn aandacht te trekken.

'Dat is nog zoiets,' zei Violet. 'Als je die dingen zo hard hebt staan dat je me niet kunt horen als ik tegen je praat, dan mag je ze helemaal niet gebruiken.'

Ik klemde mijn tanden op elkaar. Eerlijk gezegd mocht ik mijn tante en oom nooit echt. Ze woonden mijn hele leven aan de andere kant van de stad, een half uur rijden, maar we zagen hen nooit buiten de belangrijke feestdagen. Zelfs verjaardagen brachten hen niet op bezoek. Als ze er waren, opende mijn tante alleen haar mond om kritiek te leveren op mijn haar, kleding, houding en weigering om make-up te dragen. Dat laatste maakte haar echt woedend en ik heb sinds mijn twaalfde elk jaar make-uppakketten voor Kerstmis gekregen.

De broer van mijn vader, oom Harrison, verspilde niet veel woorden aan mij. Hij liep altijd de kamer uit om zakelijke telefoontjes aan te nemen. Ik trof hem weleens op de veranda aan, schreeuwend in de telefoon en een of andere sukkel een idioot noemend. Wat Eli betreft, ze spraken helemaal niet met hem. Het kwam nooit bij hen op om gebarentaal te leren.

Ik weet hun gedrag aan de mysterieuze ruzie die de broers uit elkaar had gedreven jaren voordat ik werd geboren. Ik voelde zeker de geladen sfeer wanneer mijn vader en zijn broer in dezelfde kamer waren. Maar nu waren mijn ouders weg. We waren nu met z'n vieren, en nadat ik de afgelopen maand bij hen was terwijl ze met politie, advocaten en maatschappelijk werkers te maken hadden, wist ik het zeker: ze mochten ons gewoon niet.

'Hoe dan ook,' ging mijn tante verder. 'We zijn ongeveer vijf minuten verwijderd van het landgoed. Als we thuis zijn, breng je jouw spullen en die van je broer naar jullie kamers en blijf je daar tot Margaret jullie roept voor de lunch. Jullie mogen in jullie kamers zijn, de badkamers, de eetkamer en de woonkamer op de begane grond. De keuken is verboden terrein. Onze slaapkamer en onze kantoren zijn verboden terrein. De andere woonkamers zijn ook verboden terrein. De antieke stukken daar zijn onbetaalbaar en de bekleding duur. Ik wil niet dat jullie twee onze spullen ruïneren. Zorg ervoor dat je broer dat begrijpt.'

'We zijn geen peuters,' beet ik haar toe. 'En stop met naar hem verwijzen als 'je broer'. Zijn naam is Eli. Hij heeft alleen maar tienen. Hij kent twee talen en maakt geweldige bosbessenpannenkoeken. Zorg dat ú dát begrijpt.'

Oom Harrison draaide zich zo snel om dat het stuur een ruk maakte en me tegen de deur smakte. We reden van de straat af naar een willekeurig parkeerterrein. 'Spreek nooit op die toon tegen mijn vrouw,' bulderde hij, terwijl speeksel in het rond vloog. 'Excuseer je!'

Mijn hart bonsde tegen mijn ribbenkast. Ik was niet voorbereid op deze reactie. Papa's manier van corrigeren was me kalm naar mijn kamer te sturen. Paars wordende wangen en flitsende blauwe ogen maakten daar geen onderdeel van uit.

Eli's boek prikte in mijn dij. Het was uit zijn hand gevlogen. Hij keek me met grote ogen aan. De angst erin kneep mijn borst samen.

Ik legde mijn hand over de zijne, hem stilzwijgend geruststellen. 'Het spijt me hoe ik het zei, tante Violet,' antwoordde ik op vlakke toon. 'Maar het spijt me niet wát ik zei. Jullie kennen me nauwelijks, en Eli nog minder. Ik denk dat als we de komende maand willen laten werken, ik duidelijk moet maken dat we niet rommelig, luidruchtig of roekeloos zijn. We zullen jullie eigendommen respecteren, blijven waar we horen, en we zullen jullie regels gehoorzamen. Maar Eli is een slimme, grappige, geweldige jongen, en ik zal niet toestaan dat jullie hem anders behandelen.'

Eli keek naar me terwijl ik dat zei, elk woord van mijn lippen lezend. Hij wierp een blik op mijn oom voor de reactie.

We hielden elkaar vast in een verhitte blik. Een maand geleden zou ik zijn teruggedeinsd voor de brutale, kalende, boze man die me altijd aankeek alsof ik zijn tijd niet waard was. Maar ik was dat meisje niet meer. Het waren nu alleen ik en Eli. We moesten voor elkaar zorgen. Niemand anders zou dat doen.

Ik bekeek de man die praktisch gedwongen werd om ons in huis te nemen.

Niemand anders wil ons hebben.

Mijn oom klikte met zijn tong, draaide zich om en nam weer plaats achter het stuur. 'Zorg dat je dat doet.' Hij reed verder naar ons nieuwe thuis.

Eli kneep in mijn hand om mijn aandacht te krijgen. 'Wat zei hij?'

'Zorg dat je dat doet,' herhaalde ik. 'Zorg ervoor dat we ons aan hun belachelijke regels houden.'

Zijn schouders zakten. 'Moeten we echt bij hen wonen? Je bent achttien. We kunnen een appartement nemen. Alleen jij en ik.'

Ik woelde door zijn golvende blonde kruin. 'Ik wou dat het kon en ik beloof dat het ooit alleen jij en ik zullen zijn. Maar op dit moment heb ik geen geld, krediet of borgstellers.'

Eli kantelde zijn hoofd bij het laatste woord, dus legde ik het uit. Mijn broer had oneindig veel manieren om te communiceren, en als zijn gelukkkige oudere zus kreeg ik een kijkje in zijn wereld.

'We zouden alleen een dubieus rotgat in het slechtste deel van de OB kunnen krijgen,' gebaarde ik. 'Het zou niet veilig voor je zijn.'

Eli trok een wenkbrauw op. Hij gebaarde niet maar ik kon de gedachte horen die door zijn hoofd ging.

Nergens in deze stad zijn we veilig.

Ik deed alsof ik zijn gedachten niet kon lezen om mezelf te besparen een antwoord te verzinnen. Ik gaf hem zijn boek en keek weer uit het raam, net op tijd om een goud met zwart bord voorbij te zien schieten.

Raven River Estate.

Om elke twijfel over waar we waren weg te nemen, verschenen de bijpassende goud-zwarte hekken aan de horizon. Oom Harrison minderde vaart voor het wachthuisje.

'Goedemiddag, meneer Bancroft,' zei de man in uniform. 'Gasten vandaag?'

'Ja. Ember en Eli Bancroft. Ik heb ze aangemeld bij het kantoor.' Mijn oom haalde iets uit het handschoenenkastje en gaf het aan hem. 'Ze zullen een korte tijd bij ons verblijven.'

'Zeer goed, meneer.'

De bewaker stapte uit zijn hokje om ons te bekijken, zijn blik ging van onze gezichten naar de passen.

De beveiliging is streng hier.

Maar de verwende royalty die binnen deze vergulde kooi woonde, zou het niet anders willen. Je kunt geen OB-gepeupel zomaar laten binnenwandelen.

De rit naar het huis van mijn oom was kort, maar schilderachtig. Het Estate was echt een prachtig stuk land. Geen zwerfvuil op deze straten. Geen graffiti op de vlekkeloze, schoongespoten winkelpuien. En imposante huizen die in de verte oprezen.

Toen we langs het park reden, zag ik koppels in poloshirts en kaki broeken arm in arm lopen en mollige kleintjes die vrolijk door het houtsnipperperk renden. Het leek wel een tamponfcommercial. Een stralend, perfect plaatje om een bloederige nachtmerrie te verhullen.

Of dat zal het tenminste voor mij zijn. Tante Violet en ik zijn het over één ding eens. Ik kan beter binnenblijven.

'Dit is het,' kondigde oom Harrison aan zonder reden. Het was niet alsof we nog nooit bij zijn huis waren geweest. 'Doe wat je tante zei, breng je spullen naar boven en blijf op je kamers.'

'Oké.'

Mijn oom zette de motor af voor de ingang. Ik drukte mijn gezicht tegen het raam en nam het landhuis in me op dat ik in totaal drie keer had gezien. Er was niets veranderd.

Papa vertelde me jaren geleden dat hier ooit een charmant landhuis in Tudorstijl stond, maar tante Violet had het met de grond gelijk gemaakt nadat ze het stuk land hadden gekocht, en deze witte en grijze middeneeuwse moderne catastrofe ervoor in de plaats gezet. Een huis dat hier sinds de stichting van de stad had gestaan, verdwenen in de tijd die mijn tante nodig had om een cheque te ondertekenen.

De deuren gingen open en een man in een net pak stapte naar buiten met een dienblad.

'En nog één ding.' Tante Violet draaide zich om in haar stoel. 'Het personeel werkt niet voor jullie, dus denk niet dat je hen opdrachten kunt geven. Jullie wassen je eigen kleren, maken je kamers schoon en ruimen zelf op. Ik ben er zeker van dat dit de laatste keer is dat ik dit hoef te zeggen.'

'Dat zal het zijn,' zei ik simpelweg.

Mijn tante Violet was een mooie vrouw, en ze deed moeite om dat zo te houden. Ze zou het niet waardig achten om het huis te verlaten met uitgroei, maar oude foto's verraden dat ze ooit net zo blond was als de rest van ons. De toffeebruine bob die ze nu droeg stond haar net zo goed. Het accentueerde de groene spikkels in haar bruine ogen en omlijstte haar hartvormige gezicht. Wat het niet accentueerde waren de samengeknepen lippen en de spanning rond haar ogen wanneer ze in mijn richting keek.

'Vertel je br— Eli,' verbeterde ze zichzelf.

Ik deed wat ze vroeg.

'Mag ik in de bibliotheek?' antwoordde Eli.

Ik herhaalde de vraag.

'Nee,' zei ze tegen mij. 'Er staan eerste edities die veel geld waard zijn.'

'Je kunt beter rechtstreeks tegen hem praten,' zei ik. 'Het is tegen hem dat je het hebt.'

Ze fronste. 'Nee, dat is niet zo. Ik praat tegen jou.'

Ik schudde mijn hoofd terwijl zij en oom Harrison uit de auto stapten. Ze namen de drankjes aan die de butler hen aanbood en verdwenen toen in het huis zonder nog achterom te kijken.

'Ik vind het hier niet leuk,' gebaarde Eli.

We hadden nog geen voet binnen gezet en ik kon het alleen maar met hem eens zijn.

'We moeten er het beste van maken,' zei ik, terwijl ik praatte en gebaarde. 'Het is beter dan dat ik op straat sta en jij in een pleeggezin zit.'

Hij zag er niet overtuigd uit.

Eli en ik stapten uit en haalden onze schamele bezittingen uit de kofferbak. Het grootste deel van wat we bezaten was in beslag genomen door de autoriteiten. We hadden alleen kleren en de paar boeken die Eli mocht meenemen.

De butler bleef lang genoeg om ons de richting van onze kamers te wijzen. We zaten op de derde verdieping in de twee slaapkamers helemaal aan de achterkant. Ver van de rest van het huishouden, maar ik klaagde niet over het tweepersoonbed, de eigen badkamer of de kamer naast die van Eli. Zoals ik al zei, dit was oneindig veel beter dan dat ik op mezelf zou zijn aangewezen en Eli zou worden weggestuurd.

Eli sprong op zijn nieuwe bed en ging weer lezen. Ik nam de taak op me om zijn spullen op te bergen. Misschien zou dit meer als thuis voelen met zijn boeken in de kasten en foto's van onze trip naar Disney op het nachtkastje.

Ik ging de badkamer in om zijn toiletartikelen klaar te zetten. Toen ik terugkwam, was het boek aan de kant geschoven en zat hij achter zijn laptop. Als nieuwsgierig Aagje sprong ik meteen op om te zien waar hij naar keek. Eén blik en ik nam het meteen van hem af.

Eli schoot overeind, met vlammende ogen.

'Kijk me niet zo aan,' snauwde ik. 'Waarom kwel je jezelf door naar dit soort dingen te kijken?'

Op het scherm stond een nogal flatteuze foto van mijn ouders op hun huwelijksreis onder de schreeuwerige nieuwstitel: 'De Meest Beruchte Oplichters van Amerika.'

'Ik kwel mezelf niet,' antwoordde hij. 'Ik wil gewoon weten wat er aan de hand is.'

'Hieruit? Dit is clickbait-rommel,' zei ik. 'Ik kan zo drie mensen opnoemen die honderden miljoenen meer hebben opgelicht, dus mama en papa zijn nauwelijks de meest beruchte. Het staat vol halfbakken waarheden en genoeg suggestieve uitspraken om hun lezers de ergste conclusies te laten trekken.'

'Vertel jij het me dan. Niets ervan is logisch. Het land bestaat echt. Papa heeft ons er mee naartoe genomen. Hij heeft ons de plannen laten zien. Hoe kan het allemaal verzonnen zijn?'

Ik zuchtte. Ik had mijn best gedaan om hem hiertegen te beschermen. Hij was veertien jaar oud. Hij zou niet moeten weten hoe geslepen en harteloos zijn ouders werkelijk waren.

Hij moet de aarzeling op mijn gezicht hebben gelezen. 'Als jij het me niet vertelt, zoek ik zelf de waarheid wel uit. Ze hebben het mis. Wij kennen mama en papa. Ze zouden zoiets nooit doen. Ze zouden ons niet achterlaten.'

Ik verstijfde. Dit kon ik niet laten gebeuren. Als Eli zou blijven hopen dat onze ouders onschuldig waren en op weg terug naar ons, zou dat hem alleen maar meer pijn doen naarmate de tijd verstreek en die dag nooit zou komen.

Ik twijfelde zo lang heen en weer dat Eli weer naar de laptop reikte. Ik sloot hem en legde hem achter me neer. Wijzend naar het nachtkastje zei ik: 'Geef me die pen en dat papier.'

Eli gaf ze aan. We zaten in stilte terwijl ik krabbelde.

'Goed.' Ik legde mijn tekening tussen ons neer. 'Dit is de stad Raven River. De grote cirkel in het midden is het Estate en het omliggende gebied is de OB, de Outer Borough.'

Eli wist deze dingen al maar hij onderbrak me niet.

'Verder weg van de OB is privéland, bos, en een paar andere wijken zoals die waar wij woonden,' legde ik uit. 'Raven River ligt in het midden van nergens. We zijn drie uur verwijderd van de dichtstbijzijnde stad, maar we hebben de rivier. Perfect voor vissen, kajakken, kanoën, en natuurliefhebbers. Totaal onaangetaste schoonheid die erop wacht om genoten te worden, maar alleen als je toeristen zo ver kunt krijgen. Wat niet kan omdat er geen leuke plekken zijn om te verblijven in de OB, en het Estate verboden terrein is voor buitenstaanders.'

Hij knikte, en ging tot zover met me mee.

'De hele situatie is rijp voor iemand om te komen en een luxe oord aan het water te bouwen, en toen dit stuk land eindelijk te koop kwam'—ik wees naar een plek naast mijn geïmproviseerde rivier—'is dat precies wat mama en papa zeiden dat ze zouden doen. Ze kochten het land en lieten toen mensen investeren in de Raven River Lodge.

'Het zou zeker een succes worden. Mama en papa garandeerden het.' Mijn stem trilde. 'Mensen uit het Estate investeerden miljoenen en die uit de OB werden gelokt door papa's belofte om lokaal in te kopen. Producten van Han's Grocery Store. Linnengoed van Martha's. Visgerei van Bert's. Sommige mensen gaven alles wat ze hadden om de aanbestedingen voor de contracten te winnen, en anderen investeerden sowieso alles wat ze hadden.'

'Dus wat gebeurde er?'

'Er zou nooit een lodge komen, Eli. Nadat mama en papa er met het geld vandoor waren gegaan, deden ze onderzoek en ontdekten dat het land op een overstromingsvlakte ligt. Als de rivier zou overstromen, zouden de gasten naar de receptie moeten zwemmen. Zelfs als ze dat hadden kunnen omzeilen, onthulde een milieurapport dat er goudwangzangers op het land leven. Dat is een beschermde diersoort.

'Het land was vroeger privé-eigendom, dus niemand wist dit allemaal, maar toen de rapporten binnenkwamen, heeft papa de ambtenaren omgekocht om het stil te houden. Die ambtenaren hebben dat bekend nadat onze ouders waren gevlucht. Ze wisten wat ze deden, Eli. Ze wisten dat ze daar geen schuur konden bouwen, laat staan een resort, en ze namen toch het geld van mensen aan.'

Eli boog zijn hoofd. Zijn kin trilde terwijl zijn oogleden vochtig werden. Hij hief zijn handen en gebaarde: 'Hoeveel?'

'Meer dan vijfentwintig miljoen dollar.'

Hij kromp ineen. Dezelfde reactie als ik had toen de FBI-agenten het me vertelden. Gevolgd door geschreeuw, gescheld en tranen van ongeloof totdat ze het voor me uiteenzetten zoals ik nu bij Eli deed. Frank en Lenora Bancroft waren de drijvende krachten achter het project en benaderden zelf de investeerders. Er was geen manier waarop ze niet wisten dat ze een verloren zaak aan het verkopen waren, en telkens als een deel van mij wilde geloven dat ze onschuldig waren, dacht ik aan die lege laden en het briefje op het kussen.

'Maar ik begrijp het nog steeds niet,' gebaarde hij.

'Wat begrijp je niet?'

Eli keek me aan, zijn ogen vol tranen. 'Waarom ze ons hebben achtergelaten.'

Mijn handen bleven in mijn schoot. Ik leunde voorover en kuste zijn zoute wang. Toen stond ik op en liep weg.

***