Heiligen en Zondaars 7-Boek Bundel (Nederlands)

Twee generaties. Eén erfenis. Pure chaos.

Word verliefd op Adeline en de Merchants die zouden doden voor haar—en lees dan verder om de volgende generatie van chaos te ontmoeten in deze duistere, verslavende why choose gangromance-saga.

Bevat alle zeven boeken: Saint, Cash, Brutal, Mercer, Son of Saint, Daughter of Deception en King of Cruelty.

Heiligen. Zondaars. En één meisje dat zich niet aan de regels houdt.

Hoofdstuk Een

Lichamen drongen zich om me heen. Duwend, stotend en soms een slinkse wrijving riskeren om me tot dansen te verleiden.

De speakers dreunden, vibrerend op het ritme van een onbekend nummer. Ik voelde het terwijl ik wegglipte.

Voelde het geluid.

Beukend tegen mijn trommelvliezen. Bonkend in mijn borst. Iedereen tot zwijgen brengend en ons reducerend tot flirterige blikken en draaiende heupen.

Dit is wat ik zo leuk vond aan clubs. Wij mensen waren zoals we bedoeld waren wanneer de lichten werden gedimd en de muziek harder werd gezet.

Geen ongemakkelijke gesprekken over onze toekomstplannen. Of maandenlang om een aantrekkingskracht heen draaien, wachtend tot een van ons eindelijk een verdomde zet maakt.

Remmingen werden bij de deur afgeworpen, en eindelijk gaven we toe aan het handelen op impuls. Ogen die elkaar ontmoeten aan de bar. Handen die vrij bewegen op de dansvloer, en dan onderdrukt gegiechel en bonzende harten terwijl we naar de toiletten vluchtten.

Ik liep naar het fluwelen koord, passeerde meer grijpende handen, en gapte een cocktail van een onnozelaar van het dienblad van een ober. De kerel draaide zich om, zoekend naar de dief in de massa lichamen.

Roddy, de uitsmijter, hield me in de gaten toen ik naderde. Ik zei niets, klopte alleen op de zak van mijn jas, en hij hief het VIP-koord op zodat ik kon passeren - zoals hij de avond ervoor had gedaan. De avond daarvoor. Drie avonden daarvoor. En zoals hij de komende avonden zou doen.

Opium was de beste club in Cinco City. Ik bracht hier meer uren door dan op mijn werk.

Duisternis omhulde me toen ik door de gordijnen stapte. In de schemer bewoog een schaduw en iemand streek langs me heen. Mijn ogen pasten zich aan en zagen bruin haar en een Cartier-horloge door de deur aan het einde glippen.

Ik hield van de dreunende muziek. De massa mensen op de dansvloer. De beschonken handen die me betastten terwijl ik danste.

Hield van alles, maar het echte feest zat niet in Opium. Het zat eronder.

De voetstappen van mij en mijn stille vriend weerkaatsten door het trappenhuis, naar beneden, beneden, en nog verder naar beneden.

Muziek sijpelde onder de dubbele deuren aan de voet van de trap door. Niet zo luid als wat we achter ons hadden gelaten, maar dansen was niet de specifieke activiteit waar degenen van ons op de onderste verdieping voor kwamen.

De man trok de deur open en ging opzij, pauzeerde om hem voor me open te houden. Hij keek op, onze ogen ontmoetten elkaar, en de adem werd uit mijn longen gezogen.

Roetzwarte poelen zochten me onder dikke wimpers en spanden de val. Daarop gefixeerd, struikelde ik van de laatste trede, wat me een grijns opleverde die een kuiltje op die stoppelige wang onthulde.

'Ben je oké?' De stem was dik, rijk en glad als een rivier van pure chocolade.

Mmm.

'Prima.' Ik herstelde mezelf en kuchte.

'Eerste keer hier?' raadde hij.

Dat zou je wel moeten denken na het struikelen-over-mijn-voeten en het opzetten van maanogen alsof ik nog nooit een knappe man had gezien.

Ik nam hem van top tot teen op. Al heb ik, om eerlijk te zijn, nog nooit zo'n soort gespierd lijf, dik herfstig bruin haar en Cupidolippen gezien.

'Nee,' zei ik hardop. 'Ik kom hier vaker.'

'Na jou.'

Mompelend bedankte ik hem en liep door de laatste set gordijnen, stapte in de bedwelmende omhelzing van sigarettenrook, gemengd gelach en rinkelende pokerfiches.

Ik draaide me om naar mijn nieuwe vriend en zag nog net zijn rug toen hij wegliep, op weg naar een zijgang die uit de hoofdruimte leidde.

Ik liet hem gaan en nam de echte club in me op.

De plek had hoge plafonds voor een ondergronds casino. Kroonluchters wierpen zacht licht op de zwarte smokings en glinsterende feestgangers in galajurken die hun kansen beproefden bij blackjack, roulette, poker en craps.

Vrouwen schreden rond de groene tafels in jurken die tot aan hun tepelhoven waren uitgesneden en met zomen die strings lieten zien als ze zich over gasten bogen, drankjes serveerden, of multitaskten door te flirten terwijl ze een oog hielden op valsspelers. Op hun naamplaatjes stonden ongetwijfeld nepnamen en drie gouden woorden.

The Pleasure Center.

Om eerlijk te zijn, dacht ik dat ze creatiever hadden kunnen zijn met de naam, maar het deed wat het moest doen.

De bar besloeg de hele tegenoverliggende muur van de ruimte. Ik stak het roodgouden tapijt over, proefde de whiskey sour al bijna op mijn lippen.

'Wat de fuck!'

Rechts van me klonk een crash.

'Je speelt vals!'

Ik had geen kans om me om te draaien voordat een lichaam tegen me aan beukte, waardoor ik tegen een passerende serveerster en haar volle dienblad aan knalde.

We gingen neer in een regen van alcohol en gebroken glas. Ik hapte naar adem, de lucht uit me geslagen, en spartelde bovenop de arme vrouw die mijn val had opgevangen.

'Stomme lul! Hoe speel je vals bij roulette?!'

Met vlammende ogen greep de kolossale massa vettig haar en uitpuilende spieren die had aangevallen, de man boven mij vast en sloeg zijn hoofd op mijn sleutelbeen.

'Ga eraf!' schreeuwde ik.

Handen grepen onder mijn armen, trokken mij en de serveerster vrij. Ik viel tegen een warme, harde borst, vastgehouden door een hand met dat bekende horloge. Ik kantelde mijn hoofd naar mijn nieuwe vriend.

'Ben je oké?' vroeg hij.

Ik greep zijn arm. 'Geen van ons zal het zijn als we ons niet verplaatsen.'

'Wat-'

Ik duwde hem achteruit, en we haastten ons achter de spelers en serveerders die de ruimte vrijmaakten, en gaven de vechters ruim baan.

'Ik speelde niet vals!'

De kleinere blonde man sloeg zijn beschuldiger over de kaak. Ze rolden over het tapijt, stootten tegen een tafel en kiepten die en een nieuwe douche van drankjes op de grond.

'Iemand zou ze moeten stoppen,' riep hij.

'Iemand' - de achterdeur vloog open - 'zal dat doen,' maakte ik af.

Drie mannen in nog mooiere pakken dan degene tegen mijn wang stroomden door de deur naar binnen. Twee legden handen op de vechtende mannen en trokken hen uit elkaar. Ik kromp ineen toen de eerste vuistslag in de maag de blonde man dubbel deed klappen. De beveiliger veegde zijn been onder hem vandaan, liet hem kreunend op zijn kont vallen, en voegde zich bij zijn partner om de man die was begonnen af te ranselen.

De laatste man stond apart van hen. Stil, zwijgend, en uitdrukkingsloos terwijl Vettig Haar van grootspraak naar smeken ging.

'Stop,' krijste hij. 'H-hij was het! Hij voorspelde het elke keer. Hij is een verdomde valsspeler.'

Angelo wierp een blik op de vermeende valsspeler die nu probeerde weg te kruipen.

Angelo Castillo was niet zo knap als de man wiens arm ik vasthield. Zijn stem schraapte hard en rauw uit zijn keel. Zijn haar was kort geschoren. En een web van tatoeages dat over de linkerkant van zijn verweerde gezicht liep, bedekte het rafelige litteken dat zijn wang ontsierte. Toch had Angelo geen uiterlijk nodig om de zaal sprakeloos te maken.

Hij reageerde niet toen een nieuwe vuistslag van zijn handlanger bloed op zijn witte jas spetterde. 'Is dit waar, meneer Jensen?'

Jensen schudde wild zijn hoofd. 'Ik had geluk. Ik zweer het, ik speelde niet vals. Echt niet!' Zijn stem werd hoger toen de mannen stopten met slaan om zijn vluchtende kont terug te sleuren.

'Heren,' begon Angelo. 'De eerste regel van TPC is: veroorzaak geen problemen. De tweede regel is: breek de eerste regel niet.' Hij schudde zijn hoofd als een teleurgestelde ouder. 'Jullie vechten in mijn club. Verstoren mijn gasten. Morsen mijn alcohol. Werpen een van mijn meisjes omver. Ik zou zeggen dat dat problemen veroorzaken is, vinden jullie niet?'

'Het was zijn schuld,' smeekte Jensen. 'Alstublieft, Angelo-'

'Haal ze weg,' beval hij. 'Breek iets, maar dood ze niet.'

De mannen werden schreeuwend door de deur gesleurd en door dezelfde trap gedragen waar wij doorheen waren gekomen.

Angelo wierp een glimlach naar het toekijkende publiek. 'Het spijt me dat u getuige moest zijn van die onaangename zaak. Alstublieft, vrienden. Zit, drink, speel en vermaak uzelf. Daar zijn we voor hier.'

Pas toen hij in de achterkamer verdween, bewoog er daadwerkelijk iemand.

'Ik zie dat het toch je eerste keer hier is,' mompelde ik.

Hij lachte zonder vrolijkheid. 'Gebeurt dit vaak?'

'Zelden om de reden die je net zag. Angelo staat niet toe dat mensen hier beneden problemen maken.' Het drong plotseling tot me door dat ik hem langer vasthield dan nodig was. Ik stapte snel achteruit en streek mijn kleren en haar glad. 'Ik moet gaan. De veiling gaat beginnen.'

'Pas op jezelf.'

'Dat zal ik doen,' zei ik. 'Wacht, wat is jouw...?' Ik zweeg. Hij liep al naar de gang waar hij eerder naartoe was gegaan.

Hij was hier duidelijk voor de gevechten. Een sterke, sneldenkende kerel zoals hij was waarschijnlijk een van de ondergrondse vechters - hoewel dat perfecte gezicht er niet uitzag alsof het te veel klappen had gekregen.

Genoeg over hem, herinnerde een stem mij. Hij is niet degene voor wie je hier bent.

Ik wreef nogmaals over mijn jaszak, en reed op een golf van triomf naar de bar. Na mijn drankje ontvangen te hebben, ging ik naar de tegenovergestelde gang die van de hoofdruimte wegvoerde.

Ik was niet geïnteresseerd in de kooigevechten. Twee halfnaakte mensen die de kooi instapten om de shit uit elkaar te slaan totdat er een neerging en niet meer opstond. Ondertussen moedigden huilende hyena's ze aan en plaatsten ze weddenschappen sneller dan hun bankrekeningen konden bijhouden. Leuk, maar niet mijn ondeugd.

In deze wereld werd aan onze basisbehoeften tot in het extreme voldaan. De lust naar brutaliteit, rijkdom en wijn. Maar alles waar ik naar op zoek was-

Koortsachtige kreunen overstempelden de casinomuziek. Deze gang was een museum van glazen deuren die de activiteiten binnenin tentoonstelden.

-was de lust zelf.

Ferme, ronde borsten werden plat tegen het glas gedrukt, glibberig van het zweet en de condensatie van haar hete adem. Haar kreten grensden aan overdreven enthousiast terwijl een gezette man met dun haar bovenop haar van achteren nam.

Bijna elke kamer was gevuld met volwassenen die zich bezighielden met goed, schoon plezier. Plaats één volledig bed te midden van drie muren en een glasplaat, en de Pleasure-clubbers namen het van daaruit over.

Ik schonk ze minimale aandacht, zelfs aan de weinige flitsen van interesse die mijn kant op kwamen.

Een met zwart fluweel bedekte deur wachtte op me aan het einde van de gang. Een man dook op uit de schaduwen toen ik naar de hendel reikte.

'Naam?'

'Winter Phoenix.' Een duidelijke alias.

Hij raadpleegde zijn telefoon en knikte bij het zien van mijn naam op de lijst. 'Kent u de regels van de veiling?'

'Ja.'

'Kent u de gevolgen van het breken van de regels?'

Ik schuifelde van voet naar voet, mijn hand verstevigde zijn grip op de hendel. 'Ja.'

'Minimale biedingen zijn drieduizend Amerikaanse dollars. Betaling dient onmiddellijk na afloop van de veiling te worden overgemaakt. Als u uw bod niet kunt dekken, wordt u verzocht The Pleasure Club te verlaten.'

Door middel van een gebroken kaak en met de voeten eerst naar buiten gedragen worden.

'Ik begrijp het,' antwoordde ik.

Hij opende de deur voor me. 'Neem een willekeurige plaats. Uw biedkaart is nummer zesentachtig.'

De kamer die me begroette, was de hoogwaardige omgeving waar Angelo aan werkte.

Antieke, gestoffeerde stoelen vormden nette rijen voor het podium. Gouden damast behang strekte zich uit naar een plafond dat geschilderd was om de nachtelijke hemel na te bootsen, en een jonge man stond achter een groot, versierd podium, kijkend naar de wijzers die de laatste seconden naar elf uur wegtikten.

Ik was een van de laatsten die aankwam. Mannen en vrouwen in hun juwelen, zijde en fraaie kleding waren verspreid door de ruimte. En nu ben ik een van hen.

Ik claimde een stoel vooraan, mijn hart bonkte luid in mijn oor. Ik had twee maanden gewacht om in deze kamer te worden toegelaten. Ik ging niet weg zonder mijn prijs.

'Welkom, iedereen,' begon de veilingmeester. 'Ik ben meneer Black. We beginnen over enkele momenten. Als u een drankje wilt bestellen of andere zaken wilt afhandelen, doe dat dan nu. Zodra de veiling begint, blijft de deur gesloten.'

Niemand bewoog.

'Uitstekend. Laten we beginnen.' Meneer Black zwaaide met zijn hand en de gordijnen achter hem gingen uiteen als door zijn lange, tapse vingers gedirigeerde magie. Een ravenzwarte, juweelogige verschijning verscheen voor ons, alleen gekleed in een kanten bustier en bijpassende zwarte string. 'Dames en heren, verwelkom de lieflijke Champagne.'

Beleefd applaus brak uit, en Champagne maakte een kleine shimmy en draai, alle troeven tonend.

'Champagne is nieuw bij TPC en is vanavond voor het eerst bij ons. Ze geniet van dubbele penetratie, vastgebonden worden en spanking.' Meneer Black ratelde dit af zonder enige inflectie. Hij had net zo goed kunnen praten over wat ze op haar pizza wilde. 'We beginnen het bieden bij vijfduizend. Heb ik vijfduizend voor een nacht met Champagne?'

Biedkaarten schoten de lucht in.

Mijn tong schoot naar buiten, proefde pure vleselijke lust in de lucht, en ik hield een grijns in. Onder de laag van rijkdom en beschaving waren we niet beter dan de stotende, malende clubgangers boven onze hoofden - verlangend naar een nacht van ongeremde, wilde seks met een volkomen vreemde. We lieten alleen niets aan het toeval over.

Hoewel wat we deden niet strikt legaal was, was het een minder riskante en buitengewoon lucratieve regeling in vergelijking met de potentiële one-night-stands die aan me peuterden op de dansvloer.

Angelo bracht alleen escorts van de beste diensten binnen. Allemaal schoon - op het gebied van drugs en soa's - en allemaal wilden ze hier zijn, zelfs meer dan wij. Deze veilingplekken waren zeer gewild bij insiders. Eén nacht met een TPCer kon je zes maanden aan huurbetalingen opleveren.

'Tienduizend,' kondigde meneer Black aan. 'Tienduizend voor de eerste keer. Voor de tweede keer.' Hij sloeg met zijn hamer. 'Dat is tienduizend voor bieder tweeënvijftig. Dank u, Champagne.'

De gordijnen sloten zich opnieuw met een zwaai van zijn handen. Achter hen hoorde ik beweging terwijl iemand anders Champagne's plaats innam.

Ik leunde vooruit in mijn stoel, visioenen van de man voor wie ik kwam dansten in mijn gedachten. Ik herinnerde me elke seconde van de eerste keer dat ik hem zag. De spotlight die het podium van de mannelijke stripclub verlichtte. De geur van zweet en lavendel die van hem afrolde terwijl hij zijn schaars bedekte kruis in mijn gezicht duwde. Ik herinnerde me dat ik naar hem zocht na zijn dans, en het gewicht van mijn frustratie toen hij mijn kin optilde, lachend terwijl hij zei dat ik hem niet kon betalen.

Ik wreef over mijn zak en de nieuwe bankpas daarin. Dat zal hij vanavond niet tegen me zeggen. Dankzij mijn nieuwe vrienden is er niets dat ik me niet kan veroorloven.

'Volgende.' Meneer Black onderbrak mijn fantasie. 'We hebben Candy.'

Nog een ruisen van de gordijnen en de blonde, robijnlippige incarnatie van Aphrodite knipoogde naar ons in een doorzichtige beha en onderbroek die niets aan de verbeelding overlieten.

'Candy is ook een nieuwe aanwinst voor de club.' Ik luisterde met een half oor terwijl hij haar vaardigheden en voorkeuren opsomde. Waarom gaven ze niet de volgorde van escorts die zouden komen? Hoe lang zou het duren tot we eindelijk bij hem kwamen?

'Laten we beginnen met bieden bij drieduizend. Heb ik drieduizend voor een nacht met Candy?'

Een bordje ging omhoog.

Toen twee. Toen drie.

'Dat is vijfduizend,' zei meneer Black. 'Heb ik zesduizend?'

Candy wiebelde op het platform. Ze gaf haar beste kom-hier-grijns terwijl ze haar bh-bandje van haar schouder liet glijden.

Er gingen geen biedkaarten de lucht in.

'Vijfduizend voor de eerste keer. Voor de tweede keer-'

Draaiend gaf Candy het publiek haar rug en boog voorover. Brutaal als altijd, trok ze haar ondergoed opzij en duwde twee vingers in haar kutje. Een half dozijn kaarten vloog de lucht in toen ze haar vingers schoonlikte, grijnzend met dun verhuld triomf.

'Elfduizend. Twaalfduizend. Dert- Dat is veertienduizend.' Meneer Black hield zonder hapering bij. 'Zeventienduizend.'

Een oudere man met zilvergrijs haar en een kostuum in dezelfde kleur hief zijn kaart. 'Twintigduizend.'

Black sloeg met de hamer. 'Twintigduizend voor bieder zeventien.'

De gordijnen sloten opnieuw. Ik trok mijn jasje strakker om me heen. De inhoud van mijn zak drukte in mijn zij, stelde me gerust. Als twintigduizend de gangbare prijs hier was, zat ik goed. Mijn bankrekening was net aangevuld met drie keer dat bedrag, en meer was slechts een sms'je verwijderd.

'Welnu, dames en heren, we hebben een clubfavoriet.' Ik bewoog met de gordijnen mee, kwam uit mijn stoel omhoog terwijl centimeter voor agoniserende centimeter gitzwarte lokken... jaspis-groene ogen... roestbruine huid... en die grijns onthuld werden.

'Montecito.

'Natuurlijk weet u dat het minimumbod voor een clubfavoriet vijftienduizend is,' vervolgde meneer Black. 'Aangezien hij geen introductie nodig heeft, laten we het bieden beginnen.'

Mijn bordje schoot de lucht in.

Montecito flitste naar mij, en ik zweer dat er herkenning in zijn ogen oplichtte. Hij wierp me een knipoog toe die een vuur van mijn haarwortels tot mijn tenen deed branden.

'Ik heb vijftienduizend,' kondigde Black aan, wijzend naar mij. 'Heb ik zestienduizend?'

En zo ging het door.

Ik verpletterde elke bieder totdat alleen ik en een elegante brunette over waren in de biedingsoorlog - hoewel de blikken die ze me toewierp me deden denken dat de act van rijke adellijke dame precies dat was: een act.

'Dertigduizend,' riep ze.

'Vijfendertigduizend.'

Ze werd een alarmerend paars. 'Veertigduizend,' perste ze door opeengeklemde tanden.

Montecito stond op het podium. Armen gevouwen en lippen getrokken in een geamuseerde glimlach.

Ik sprong op. 'Vijftigduizend dollar.'

Black sloeg met de hamer. 'Verkocht! Bieder zesentachtig.'

Mijn knieën begaven het, lieten me hard op mijn stoel zakken terwijl zwart fluweel die duivelse schoonheid verborg.

Ik heb gewonnen. Mijn geest kon de zin nauwelijks bevatten. Montecito is van mij. Na al die tijd gaat hij vanavond met mij mee naar huis.

De rest van de veiling was een waas. Mijn hart fladderde oncontroleerbaar. Ik veegde mijn vochtige handpalmen een dozijn keer af en ging er uiteindelijk op zitten. De parade van huid en seks had geen effect op me. Ik had gekregen waarvoor ik kwam, en te weten dat hij aan de andere kant van de deur op me wachtte, ontrafelde de draden die me bij elkaar hielden één voor één.

'Dank u voor uw komst,' zei Black. 'Hiermee is de veiling afgesloten.'

Ik schoot uit mijn stoel, glipte langs de vrouw die me probeerde te overbieden en ving een boze blik op voor mijn moeite.

De deur werd geopend door de man die me eerder had gecontroleerd. En wachtend in die donkere gang met als soundtrack gehijg en kletsende huid was hij.

Montecito keek omlaag toen ik naderde. 'Ik denk dat ik niet hoef te vragen of je het diner wilt overslaan en direct naar het toetje wilt gaan.'

Een blos kroop mijn nek op.

Mijn pik spande tegen mijn voering - zichtbaar voor iedereen. Normaal had ik meer controle over mezelf dan dit. Maar aan de andere kant had nog nooit een man me zo geboeid dat ik gedreven werd om al mijn middelen aan te spreken om hem te hebben.

'Is het een probleem dat ik...?'

'Een man ben?' Montecito streek mijn haar uit mijn ogen. Blijvend, gleed hij over mijn slaap en traceerde mijn lippen met zijn duim.

Zijn mond was op de mijne in een ademtocht. Hij schraapte mijn onderlip tussen zijn tanden, ontlokte een kreun en ving die in zijn kus. Een langzame, zachte verleiding die de laatste van mijn zelfbeheersing opblies.

Ik kwam bijna ter plekke klaar.

'Waarom zou het dat zijn?' fluisterde hij.

'Wat is je echte naam?'

'Het is wat je maar wilt dat het is.' Hij liet zijn hand zakken. 'Mijn plek is dichtbij. Niets tegen de club, maar hun kamers missen privacy, ruimte en speeltjes. Ik moet ervoor zorgen dat je je vijftigduizend dollar waard krijgt.' Hij tilde mijn kin op, herinnerend aan de eerste nacht dat we elkaar ontmoetten. 'Ontmoet je me buiten? In de steeg?'

'Oké.'

Hij verdween in de veilingruimte. Na het overhandigen van mijn kaart aan de altijd waakzame bewaker, haastte ik me naar boven - mijn gedachten verdeeld tussen Montecito beneden en hij in zijn appartement, uitgespreid op zijn lakens tussen de speeltjes. Snel naar boven gaan zou me sneller bij dat laatste brengen.

Een zwiepende wind sloeg tegen me aan toen ik de steeg in stapte, spelend met mijn kraag. Ik zette hem op tegen de kou en stak over naar de tegenoverliggende muur.

Boven mijn hoofd knipperde een gloeilamp zijn laatste adem. De steeg was niet per se vies. Het enige afval dat over het beton lag waren sigarettenpeuken, en de graffiti die de muren bedekte grensde aan kunstzinnig. Een afvalcontainer stond tegen het hek aan het ene uiteinde. Aan het begin van de straat schoten auto's voorbij, de gedachteloze inwoners van Cinco City vervoerend naar hun saaie, zielige levens. Een leven dat ik ooit had totdat ik de ware regel van overleven omarmde.

Als je iets wilt, pak het dan.

Montecito was slechts het begin, en dit zou verre van onze laatste nacht zijn. Ik zou hem uit dat leven halen. Hem in het beste appartement van de stad installeren en hem op alle mogelijke manieren de mijne maken. Daarna zou ik mijn partner uit de zaak kopen. Die domme sukkel heeft me lang genoeg tegengehouden. Dan-

De deur ging open, muziek stroomde de steeg in. Een glimlach brak door toen ik mijn nieuwe vriend herkende die me had gered van het gevecht.

'Hé,' riep ik.

'Hé.' Hij plaatste een sigaret tussen een gesneden, bloedende lip. Zijn linkeroog begon al te zwellen. 'Wat doe jij hier buiten?' Hij overbrugde de afstand terwijl hij in zijn zakken naar een aansteker zocht.

'Ik wacht op iemand.' Ik knikte naar zijn blauwe plekken. 'Dus ik had gelijk dat je een vechter bent.'

'Gepensioneerd tot vanavond,' zei hij. 'Een vriend van me stelde voor dat ik mijn vaardigheden zou benutten. Wat geld zou verdienen.'

'Is dat gelukt?'

Zijn grijns zocht me door het donker. 'Flink.'

'Ik heb het eerder niet opgevangen,' zei ik. 'Wat is je naam?'

'Doet er niet toe.'

'Waarom niet?'

'Hierom.' Hij haalde zijn zoekende hand tevoorschijn en het flikkerend licht weerkaatste op het metaal.

Ik had net genoeg tijd om te beseffen dat het geen aansteker was voordat hij mijn schouder greep, me tegen de bakstenen duwde terwijl hij het mes in mijn buik stak.

Ik hapte naar adem, ogen verwijdend terwijl emotie uit de zijne lekte. 'N-nee. Alsjeb-'

Hij stak een keer, twee keer, en drie keer. Hij verscheurde mijn ingewanden terwijl pijn mijn ziel uiteen reet. Ik probeerde te spreken en verslikte me. Warm, stromend bloed dat mijn smeekbeden hadden moeten zijn, spetterde op zijn wang.

Ik zakte op zijn schouder. Kracht sijpelde weg en verzwakte mijn greep op het leven. De greep van mijn vriend was bijna zacht toen hij me op de grond legde. Zijn jasje deed hij uit, legde het onder mijn hoofd.

'Je weet waarom.' Licht stroomde over hem, alsof hij een heiligenschijn had. Mijn zicht verdween snel. Ik kon mijn benen niet meer voelen om ze onder me te krijgen en weg te rennen. Het was geen wonder dat ik een engel zocht. 'Vind troost in het feit dat je dood een doel zal dienen.'

Mijn lippen gingen uiteen en één laatste woord steeg naar de oppervlakte.

'Kieran.'

'Ja,' antwoordde hij.

De warme hand verliet mijn voorhoofd. Het laatste wat ik hoorde terwijl mijn oogleden dicht fladderden over ogen die ophielden met zien, waren zijn zachte voetstappen die wegstierven in de steeg.