De Bedlam Jongens 3-Boek Bundel (Nederlands)

Eén meisje. Vijf koningen. Totale chaos.

Klaar om de waanzin los te laten? De volledige Bedlam Boys-serie is nu beschikbaar – perfect voor verzamelaars, bingereaders of iedereen die hier is voor moreel duistere gekte.

Deze bundel bevat alle drie de boeken uit de duister verslavende Bedlam Boys-serie, boordevol twisted romantiek en antihelden waar je nooit meer van zult herstellen: Ruckus Royale, Riot Kings en Chaos Crown — geen cliffhangers, alleen complete, vuile voldoening.

Buig voor de Koningen van Ruckus—of verbrand terwijl je het probeert.

Proloog

Takken grepen en scheurden aan me, en trokken rode sporen op mijn armen, wangen en blote benen.

Benen? Waarom waren mijn benen bloot?

Ik sprong vanaf een verhoging, landde met een plons in een modderpoel die zich vastklemde aan mijn bleke huid, en ik bleef rennen, rennen, rennen.

Waarom waren mijn benen bloot?

Omdat ik rende.

Ze kwamen eraan en ik rende zo ver en snel, dat ik geen tijd had om een broek aan te trekken. De fluitketel die gillend op het fornuis stond. Mijn telefoon die opladen naast mijn bed. Mijn zus die vast sliep in haar bed. Allemaal achtergelaten.

Waarom? Waarom ren ik?

De gedachte gleed voorbij en ik versnelde. Brandende spieren, pijnlijke longen, mijn voeten lieten nauwelijks zichtbare afdrukken achter in de zachte aarde. Ik vloog. Vloog weg van de monsters.

Wie?!

Wie zat er achter me aan? Waarom rende ik?

Ik draaide mijn hoofd bruusk om, in het eindeloze duister zoekend naar bewegende schaduwen. Wie kwam er achter me aan?

Kou beet in mijn huid, bevroor de modder die mijn enige bedekking was. Geen uilen die mijn weg begeleidden. Geen wezens die wegschoten bij mijn aanwezigheid. Ik was te ver het bos in gerend—verder dan de dieren durfden te gaan, en waar de bomen dichter bij elkaar stonden alsof ze warmte wilden delen.

Ik moest veilig zijn. Niemand zou zo ver komen. Niemand zat achter me aan.

Ik vertraagde, strompelde een open plek op, bevrijd van de drukkende bomen die hun armen openden naar de rand van de klif.

Ik stapte naar de rand en tuurde omlaag in de gapende afgrond.

Deze klif heeft een naam. Een grappige die me altijd deed lachen.

Ik lachte toen. Enorme, schokkende lachbuien die de laatste beetjes lucht uit mijn pijnlijke borst stalen.

Het ging goed met me. Ik was veilig. Wat me ook achtervolgde, was nu verdwenen. Ik kon naar huis.

Ik draaide me om en liep regelrecht in hun armen.

Een hand klemde zich op mijn mond, verstopte de kreet voordat die mijn lippen kon verlaten.

'Lacht de kookaburra of schreeuwt hij?' Hun mond drukte tegen mijn oor en goot hun woorden rechtstreeks in mijn ziel. 'Huilt de machtige ijsvogel of droomt hij? Waar ben je, kookaburra?'

'Alsjeblieft, stop,' fluisterde ik schor. 'Ik bedoelde het niet zo. Ik wilde dit nooit.'

Ze konden me niet horen. Hun hand verzwolg mijn smeekbede terwijl de rest van hen al het andere nam.

'Vertel me, oh, vertel me,' fluisterden ze. 'Waarom is niets zoals het lijkt?'

Handen ondersteunden mijn rug en duwden. Ik zweefde over de rand. Voor een kort, glorieus moment vloog ik.

Toen viel ik. Viel naar de bodem van de klif met de grappige naam.

En ik lachte.