Hoofdstuk Een
Jordan smeet de doos neer voor de drempel en liet zich op het matras vallen. Ik schoof voorzichtig door de deur, mijn handen gespannen om mijn bak vol boeken te dragen.
'Je zou op zijn minst eerst het bed kunnen opmaken,' zei ik. Ik liet de bak door mijn vingers glijden en met een plof op de vloer vallen. Ik verloor geen tijd met het openen ervan en het vullen van de lege boekenplanken met het prachtige aanzicht van veelkleurige ruggen. 'De overtrekken en lakens zitten in de doos bij het bureau.'
Het matras piepte terwijl Jordan het zich gemakkelijk maakte. 'Nee, Zee, dat kun jij wel doen.'
Ik rolde met mijn ogen terwijl ik over mijn schouder keek. 'Als je niet bent gekomen om te helpen met uitpakken, waarom ben je hier dan?'
Ze wierp me een gekwetste blik toe. 'Doe niet zo. Ik kwam gewoon tijd doorbrengen met mijn favoriete nicht. Ik heb je niet meer gezien sinds we dertien waren.'
Ik was niet ontroerd. 'We hebben bijna elke week videogesprekken gevoerd sinds ik naar Zuidoost-Azië vertrok. Je bent mijn gezicht zat. We weten allebei waarom je eigenlijk zo snel hierheen kwam.'
Jordan hield haar verontwaardigde blik nog een paar seconden vol voordat ze hem liet varen. 'Oké, prima, dat weten we. Maar voor de duidelijkheid, ik ben je gezicht niet zat. Ik heb je echt gemist.'
Een glimlach speelde om mijn lippen. 'Ik heb jou ook gemist.'
Voor ik het wist, had ik mijn boeken verlaten en was ik de kamer doorgestoken. Jordan en ik omhelsden elkaar. Ze was mijn nicht, maar ook mijn beste vriendin en daar had ik er niet veel van. Een leven waarin ik met mama van land naar land verhuisde, betekende dat ik vrienden even snel verloor als ik ze maakte. Mijn constante videogesprekken met Jordan hielden me op de been.
'Is het vreemd om weer thuis te zijn?' vroeg ze.
Ik liet haar los en nam plaats op de rand van het matras. 'Nee, niet echt. Dit was nooit thuis. Ja, we kwamen hier met kerst op bezoek, maar ik heb het grootste deel van mijn leven buiten Chesterfield doorgebracht.'
'Daarom dacht ik juist dat je met mij naar Chesterfield High zou willen gaan. Daar ken je tenminste iemand en je zou met mij en mijn vrienden kunnen omgaan. Ik snap niet waarom je dit doet.'
Ik keek naar mijn open deur. 'Ik verga van de honger,' antwoordde ik, de voor de hand liggende vraag in haar stem ontwijkend. 'Laten we wat te eten halen en daarna kunnen we mijn kamer verder inrichten.'
Ik stond op en liep weg voordat ze kon protesteren. Haar voetstappen dreunden achter me aan toen ik de trap bereikte.
'Maar waarom Breakbattle?' siste ze. 'Die plek is gestoord. Heb je hun website bekeken? Het is krankzinnig wat ze de studenten laten doen.'
Stemmen zweefden vanuit het trapgat omhoog. '...mijn kantoor. Ik ben enthousiast over dit nieuwe avontuur in non-fictie. Ik zal de stem zijn van vrouwelijke empowerment die deze generatie nodig heeft.'
'Fijn om te zien dat je nog steeds zo bescheiden bent als altijd,' kwam het geamuseerde antwoord.
'Ik meen het serieus, Beverly.'
'Dat weet ik. Geloof me, dat weet ik.'
Jordan en ik bereikten de onderste treden en troffen onze moeders precies aan zoals we verwacht hadden. Een frons vertrok de verder aangename gelaatstrekken van mijn moeder, terwijl tante Beverly half liefdevol, half geïrriteerd toekeek.
Het trof me hoe vergelijkbaar ze eruitzagen. Het waren geen tweelingen, maar je kon die vergissing gemakkelijk maken. Ze hadden beiden dezelfde puntige neus, donkerbruine ogen en golvend bruin haar – of dat hadden ze voordat mama haar hoofd kaalschoor om de 'ketenen van verwachtingen over haarlengte en vrouwelijkheid' af te werpen.
Ik keek naar Jordan. Zij leek ook op haar moeder en ik wist dat de gelijkenis alleen maar sterker zou worden naarmate ze ouder werd. Ze was mooi. Alle drie waren ze mooie vrouwen, en meer dan dat, ze zagen eruit als een familie. Ik kon niet anders dan me misplaatst voelen tijdens de zeldzame momenten dat wij met z'n vieren in dezelfde ruimte waren.
Ik leek niet op hen. Er was blond in mijn genen geslopen, waardoor mijn golvende lokken veel lichter waren dan die van hen. Mijn neus was kort en opgewipt in plaats van puntig en mijn ogen waren lichtbruin in plaats van hun donkerbruine kijkers. Alle drie staken ze minstens acht centimeter boven me uit en hadden ze rondingen in overvloed. Ik was klein en slank.
Ik kleed me zelfs anders, dacht ik terwijl ik alle drie bekeek. Zelfs met hun verschillende smaak en persoonlijkheden, was ik degene die uit de toon viel. Mama in haar strakke, hooggetailleerde broek en mouwloze blouse. Tante Bev in haar losse spijkerbroek en flanel, en Jordan in haar tanktop en skinny jeans. Ik was degene die de voorkeur gaf aan rokken en jurken – tot grote ergernis van mama. Als ik niet de uiterst grafische en traumatiserende video van mijn geboorte had gezien, zou ik niet hebben geloofd dat ik überhaupt familie was van deze drie.
Tante Beverly trok mijn fronsende moeder in een omhelzing. 'Ik ben blij dat je terug bent, Brenda–'
'Het is geen Brenda,' snauwde mama terwijl ze zich uit haar greep bevrijdde. 'Ik heb die naam en het verleden dat ze opriep afgeworpen. Zoals ik je al meerdere keren heb verteld, mijn naam is nu Andronika.'
'Je zou ook alle waanideeën moeten laten varen dat ik je zo ga noemen.'
Jordan onderdrukte een lach terwijl ik toekeek met grote ogen. Niemand anders durfde zo tegen mijn moeder te praten, maar tante Bev had het zelfvertrouwen dat kwam met het runnen van bouwplaatsen en het zijn van de oudere zus. Ze liet zich door niemand intimideren.
Beverly wees met een vinger naar mij. 'Je moest het ook aan mijn nicht doorgeven. Eerlijk, Brenda. Zela? Je weet dat mama hoopte dat je je dochter naar haar zou vernoemen.'
Ik piepte ertussen. 'Je kunt me gewoon Zee noemen, tante. Dat doet iedereen.'
Mama draaide zich om en priemde me met haar blik. 'Ze kan je geen "Zee" noemen en niemand anders zou dat ook moeten doen! Ik heb een spirituele reis van vier maanden ondernomen om de naam te ontdekken die bedoeld was voor mijn enige kind. Zela was de naam die mij gegeven werd om aan jou te geven. Het betekent dat je een krijger bent. Je komt niets tekort en hebt niemand nodig. Het is een naam waar je trots op moet zijn.'
'Ja, mama,' zeiden twee stemmen tegelijk. De mijne was luid en duidelijk, terwijl Jordan mij onder haar adem nadeed.
Mama snoof en stampte weg, terwijl tante Bev me een knipoog gaf voordat ze achter haar aan liep.
Ik trok mijn ogen tot spleetjes toen ze weg waren.
'Wat?' daagde Jordan me uit. 'Elke keer dat je moeder doorslaat, geef je toe en zeg je "ja, mama. Sorry, mama" totdat ze wegdanst. Het is niet mijn schuld dat je zo voorspelbaar bent.'
Ik slaakte een zucht, ontweek haar en leidde de weg naar mijn nieuwe keuken. We waren al een week terug in Chesterfield, maar onze split-level bungalow was nog steeds een puinhoop van dozen, bubbeltjesplastic en onderdelen die nog in elkaar gezet moesten worden. Tante Bev had mama geholpen het huis te kopen terwijl we in het buitenland waren, maar we stapten uit het vliegtuig met niets meer dan wat in onze enkele rugzakken paste. We moesten alles nieuw bestellen en wachten terwijl stevige bezorgers de spullen brachten waaruit ons nieuwe leven zou bestaan.
Ik stopte voor de doos die onze waterkoker bevatte en tilde hem van het aanrecht. Mijn ogen verloren hun focus terwijl ik ernaar staarde. In mijn korte vijftienjarige leven had ik in zesentwintig landen gewoond. Wat begon als een korte vakantie om mijn naam te 'ontdekken', eindigde ermee dat mijn zwangere moeder overal in Afrika rondreisde en nieuwe mensen ontmoette. Ze kwam terug naar Chesterfield om mij ter wereld te brengen, maar tijdens haar laatste trimester voltooide ze haar eerste fictieroman, gebaseerd op de mensen en plekken waar ze had gewoond.
Dat boek leverde haar een flink voorschot op en ik zat op zevenmaandse leeftijd op mijn eerste trans-Atlantische vlucht. Sindsdien reisden we licht en verhuisden we van land naar land.
Dat zijn veel verschillende waterkokers, dacht ik terwijl het beeld van het eenvoudige metalen voorwerp me aanstaarde. Maar niet meer. Ik zal jarenlang dezelfde waterkoker gebruiken. Ik zal in hetzelfde bed slapen. Ik zal door dezelfde gangen lopen en een spoor in het tapijt slijten. Alles om me heen is nieuw, maar deze keer zullen ze lang genoeg bij me blijven om vertrouwd te worden.
'Je wordt weer poëtisch, hè?' Ik schrok op en zag Jordans scheve glimlach. 'En ze zeggen dat wiskundefreaks allemaal koud en analytisch zijn?'
Met warme wangen scheurde ik de doos open en haalde de waterkoker eruit. 'Ik ben geen wiskundefreak en ik was niet poëtisch bezig.'
'Je bent wel een wiskundefreak,' schoot ze terug. 'Daarom moest je wel naar huis verhuizen. Bovendien kun je me niet voor de gek houden. Ik weet dat je helemaal gelukkig bent om eindelijk op één plek te zijn. Je haatte al dat rondtrekken.'
Wat ik haatte was hoe goed Jordan me kende. Ik draaide mijn rug naar haar toe terwijl ik de waterkoker bij de gootsteen vulde. 'Ik haatte het niet,' zei ik na een paar seconden. 'Ik heb plekken bezocht waar mensen alleen maar van dromen en ik heb de coolste mensen ontmoet, maar...'
'Maar je nicht is je enige vriendin ter wereld omdat je te veel rondreisde om er andere te maken en je hebt moeten lijden onder thuisonderwijs van tante Dronika. Geloof me. Ik weet waarom je blij bent.'
Ik zette de waterkoker aan en ging terug naar Jordan. Ik verplaatste de doos met theedoeken en pannenlappen van de kruk voordat ik naast haar ging zitten. 'Ik vond het niet erg om thuisonderwijs van mama te krijgen, maar het werd wel duidelijk dat ik jaren voorliep met wiskunde. Ze vond niet dat ze gekwalificeerd was om me geavanceerde wiskunde te leren en ze wil zich toch focussen op haar nieuwe boek. Ze was het ermee eens dat de middelbare school een goed moment was voor mij om naar een traditionele school te gaan.'
Jordan leunde naar voren en verlaagde haar stem. 'Maar je probeert niet naar een traditionele school te gaan,' siste ze. 'Je probeert naar Breakbattle te gaan. Weet je moeder dat je daar naartoe wilt?'
Ik wierp een blik op de keukeningang voordat ik fluisterde: 'Nee, jij bent de enige die ik het heb verteld.'
'Natuurlijk ben ik dat, anders zou je nu een rode vlek op de oprit zijn. Je moeder gaat flippen! Het gaat tegen alles in waar ze in gelooft.'
Twijfel probeerde binnen te sluipen, maar ik duwde het fel terug. Ik moest dit doen. Ik kon niemand laten stoppen. 'Ik weet het, maar ik heb een plan. Ik kan haar "ja" laten zeggen.'
'Hoe ga je dat doen? Niemand kan tante Dronika iets laten doen wat ze niet wil doen.' Ze schudde haar hoofd. 'Of dat is wat mama zegt. Ze vertelde me dat je moeder vroeger zo vrolijk en lief was, maar ze veranderde nadat je vader haar in de steek liet.'
Ik keek weg terwijl mijn vuisten zich onder de tafel balden.
'Weet je wat ik denk?' Jordans stem brak door de mist die in mijn gedachten neerdaalde. 'Ik zeg dat mama het verleden romantiseert en haar kleine zusje altijd al zo hard was. Mijn theorie is dat nadat je moeder en vader zich hadden voortgeplant... ze hem heeft opgegeten.'
Een lach ontsnapte ongewild uit mijn keel. Ik duwde tegen Jordans schouder en had haar bijna op de vloer laten belanden terwijl ik het uitschaterde. 'Je bent zo'n idioot,' riep ik uit.
Ze herstelde zich met een grijns op haar lippen. 'Ik meen het serieus. Ze zegt altijd hoe vrouwen geen mannen nodig hebben en hoe ze is gesterkt door het alleenstaand moederschap. Ik denk niet dat je vader is weggegaan. Ik wed dat ze de bidsprinkhaan heeft uitgehaald met die gast.'
Lachend leunde ik naar voren en trok haar in een omhelzing. 'Ik heb je echt gemist, nicht.'
Ze kneep me net zo stevig. 'Ik weet het, dus... vertel me waarom je niet naar Chesterfield High gaat. Vorige week toen we je ophaalden van het vliegveld kon je nergens anders over praten. Wat is er veranderd?'
Mijn ogen sloten zich even, maar dat blokkeerde de visioenen die mijn geest bestookten niet. Er was iets gebeurd. Iets dat alles had veranderd – dat mij had veranderd. Ongeacht hoe mama erover dacht, ik ging naar Breakbattle Academy.
Maar niemand mocht weten waarom.
'Ik zal je alles vertellen,' zei ik terwijl ik de omhelzing verbrak. Nou ja, niemand mocht het weten behalve Jordan. Daarom had ik het in de eerste plaats aan haar verteld. 'Maar niemand anders mag het weten.'
Ik duwde de herinneringen terug en sloot ze weg. 'Ik zal mama vertellen dat het is omdat ik een wiskundefreak ben. Chesterfield High biedt wiskundeklassen aan tot slechts Calculus II en ik ben daar al voorbij. Breakbattle heeft de geavanceerde lessen die ik zoek.'
'Oké, maar denk je echt dat dat genoeg zal zijn? Hoe ga je haar overtuigen om je te laten gaan?'
'Dat... is waar het ingewikkeld wordt.'
***
